|
|
 
วัชระ สัจจะสารสิน หรือชื่อจริง วัชระ เพชรพรหมศร
เกิดเมื่อวันที่ 9 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2518
เป็นชาว อ.ควนเนียง จ.สงขลา
เรียนชั้นประถมศึกษาที่โรงเรียนบ้านควนเนียง
ชั้นมัธยมที่โรงเรียนมหาวชิราวุธ จ.สงขลา
และศึกษาต่อในระดับปริญญาตรี คณะนิติศาสตร์
ปริญญาโท คณะรัฐศาสตร์ ม.ธรรมศาสตร์
ปัจจุบันเป็นเจ้าหน้าที่ประจำอยู่ที่ศาลปกครอง
ย้อนไปเล่าถึงชีวิตในวัยเด็กก่อนก้าวสู่เส้นทางถนนนักเขียน
วัชระ เป็นคนชอบอ่านหนังสือ เริ่มจากอ่านนิทานเด็ก ๆ
เช่น สโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด, ซินเดอเรลล่า อ่านจนเกลี้ยงห้องสมุด
จากนั้นก็มาเริ่มอ่านวรรณกรรมแปล นวนิยาย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่อง “ผีเสื้อและดอกไม้”
ของ นิพพาน เขาชอบมากเพราะบรรยากาศในเรื่องเกิดที่ภาคใต้
ช่วยเสริมสร้างจินตนาการและแนวคิดเป็นอย่างดี
จุดเริ่มต้นการเขียนหนังสือของวัชระ เกิดขึ้นเมื่อก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
เริ่มจากการเขียนเรื่องสั้นส่งไปที่ “สยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์” และ “สกุลไทย”
เราหลงลืมอะไรบางอย่าง เป็นรวมเรื่องสั้นสิบสองเรื่องที่กล่าวถึงความเปลี่ยนแปลงของสังคมและความเป็นไป
ของเหตุการณ์บ้านเมืองที่ทันสมัยในเชิงให้รายละเอียดนักเขียนเน้นความเปลี่ยนแปลงทาง
ความรู้สึกของผู้คนทั้งในสังคมชนบทและ
สังคมเมือง ที่ถูกกลายกลืนด้วยความเจริญของสังคมเมือง
จากความละเมียดละไมไปสู่ความหยาบกระด้าง
และในที่สุดความรู้สึกแบบสังคมเมืองก็ครอบคลุมสภาพจิตใจของชนบทไว้ได้อย่างสิ้นเชิง นักเขียนยังเลือกที่จะท้าทายอำนาจรัฐด้วยการตั้งคำถามบางประการผ่านตัวละครวิกลจริต
นำเสนอภาพเมืองที่สกปรก เต็มไปด้วยสารพันปัญหา
รวมทั้งมลพิษและอาหารขยะด้วยเรื่องเล่าของคนเก็บขยะ
กล่าวได้ว่ารวมเรื่องสั้นชุดนี้โดดเด่นด้วยกลวิธีการเล่าเรื่องในแบบเฉพาะตน
คือตั้งคำถามกับปัญหาในลักษณะที่เป็นปัญญาชน นำเสนอสัญญะในเชิงเปรียบเทียบ เว้นจากการสรุปหรือแนะทางออกด้วยการเปิดปลายให้ผู้อ่านขบคิดต่อคำถามเหล่านั้นเอาเอง
การตั้งชื่อชุดว่า เราหลงลืมอะไรบางอย่าง เป็นการชี้ชวนให้ผู้อ่านฉุกคิดว่าขณะที่เรามองชีวิตไปข้างหน้า และพร้อมจะก้าวไปสู่ความเปลี่ยนแปลงของสังคมหรือของโลกอย่างรวดเร็วนั้น
เราหลงลืมอะไรบางอย่างหรือเปล่า เรากำลังละทิ้งความรู้สึกที่ครั้งหนึ่งเคยละเอียดอ่อน
แล้วลุ่มหลงไปกับสื่อที่พัฒนาต่อเนื่องอย่างไม่หยุดยั้ง เราละทิ้งความฝัน
ความปรารถนาและจินตนาการที่คนรุ่นก่อนเคยให้ความสำคัญไปแล้วหรือ นับว่า “เราหลงลืมอะไรบางอย่าง” เป็นเรื่องสั้นชุดหนึ่งที่ท้าทายกับการตั้งคำถามเกี่ยวกับจิตสำนึกของคนในสังคมปัจจุบันได้เป็นอย่างดี |
